Duistere Droom Der Depressie

Opgesloten
in een kamer met vier witte muren,
een witte vloer en een wit plafond.
Er zijn geen ramen, er is geen deur.
Geen verschil tussen seconden en uren.
Is het nacht of schijnt buiten de zon?
Mijn enige zekerheid is de witte kleur.

Mensen
waarvan ik dacht dat zij om mij gaven
hebben mij in deze witte cel achtergelaten.
Ik riep ze, maar zij hebben mij genegeerd.
Voor hen was ik allang dood en begraven.
Op dat moment begon ik tegen mijzelf te praten
totdat één van de stemmen tegen mij was gekeert.

Oorlog
is inmiddels uitgebroken in mijn witte cel.
De losgebroken stem zit nergens en overal
en elke schreeuw is een aanval op mijn verstand.
Liever vecht ik met de duivel in de brandende hel.
Telkens als ik terug schreeuw in een tegenaanval
dan sta ik te schreeuwen tegen een witte wand.

Woorden
die hij roept weten me telkens weer te raken.
Doorgedraaid sla ik mijn hoofd tegen de muur.
Een rode vlek op de muur, even is de stem stil.
Ik sla door tot ik mijn schedel hoor kraken.
Ik maak deze witte kamer zo rood als vuur.
Ik begrijp nu, dit is wat de stem van mij wil...

Liefde Breekt De Tijd

De jongen is van het verleden
waarin hij veel pijn heeft geleden.
Hij heeft zelfs moeite met het heden
door de problemen die hij heeft vermeden.

Het meisje van de toekomst kijkt vooruit
en ze is daarom allang over alles uit.
Ze heeft zelfs beeld van de perfecte bruid
en hoe vaak ze muisjes wil op de beschuit.

Hun gedrag leek dan ook continu,
tegenover elkaar, nogal cru.
Maar door het verschil in individu
bloeide er een liefde op in het nu.

Dat deze jongen bij dit meisje past
blijkt juist te kunnen door dit contrast.
Van het toen en later hebben ze geen last
want in het nu zitten zij nog steeds vast.